21 Νοέ Έχω επιλόχεια κατάθλιψη;
Αναρωτιέμαι μιλώντας με νέες μαμάδες, αν η επιλόχεια κατάθλιψη, (η κατάθλιψη δηλαδή που επέρχεται μετά τη γέννα), είναι ακόμα ταμπού ή όχι στην Ελλάδα? Αν οι μητέρες μοιράζονται τα συναισθήματα τους, με τους συντρόφους τους και τον περιγυρό τους?
Θέτω αυτά τα ερωτήματα διότι, αντιλαμβάνομαι πως ασκείτε γυρω απο τις μητέρες, μια αόρατη πίεση απο την κοινωνία, να είναι πανευτυχής μαζί με το νέο τους μωρό, σαν κάτι διαφημίσεις που βλέπουμε στην τηλεόραση, όπου η μητέρα πλέει σε πελάγη ευτυχίας! Ακόμα και όταν θηλάζει, ο κόσμος γύρω της περιμένει να δει μια ήρεμη και γαλήνια μητέρα οπου κρατάει το μωρό στο στήθος της και νιώθει πλήρης…
Η πραγματικότητα βεβαια πολλες φορές απέχει απο αυτήν την εικόνα.
Ταξιδεύοντας την προηγούμενη εβδομάδα με το αεροπλάνο, κάθισα διπλα σε μια νέα μητέρα με ένα αγοράκι 40 ημερών όπου καθ’ όλη τη διάρκεια της πτήσης (περιπου 3 ώρες), προσπαθούσε να θηλάσει το μωρό της, με άγχος και αγωνία καθως ήτανε το πρώτο της ταξίδι, και πολύ εξαντλημένη η ίδια. Μιλήσαμε αρκετά και πάνω στην συζήτηση μας σκεφτόμουνα πως και εγώ εκείνη τη στιγμή ένιωθα τη δυσφορία του βρέφους, και την κούραση και ενδεχομένος απογοήτευση της μητέρας που αισθανότανε πως κάτι δεν κάνει καλά ή όπως θα “έπρεπε”…
Είναι σαν η έννοια της “λεχώνας” να μην υπάρχει πια, όπου η μητέρα επέτρεπε στον εαυτό της, αλλα και οι γύρω της, καποιο χρόνο ανάρρωσης και προσαρμογής. Σκεφτόμουνα λοιπόν αν η μητέρα αυτή στο αεροπλάνο έπασχε απο επιλόχεια κατάθλιψη, και πόσο σημαντικό είναι να μπορεί κανείς να το διαχωρίσει. Διότι είναι σύνηθες μια μητέρα μετά τη γέννα να νιώθει ευάλωτη, να κλαίει εύκολα, να αισθάνεται απελπισία σε στιγμές διότι δεν ξέρει ακριβώς τι να κάνει, να νιώθει μόνη ή αγχωμένη, να μην κοιμάται ευκολα…τι γίνεται όμως οταν αυτά τα συμπτωματα συνεχιζουνε μετά απο κάποιες εβδομάδες και όχι μόνο δεν εξαφανίζονται, αλλά αντιθέτως πολλαπλασιάζονται, και η μητέρα νιώθει συνεχώς πεσμένη ψυχολογικά, δεν έχει την ικανότητα να συγκεντρωθεί και να πάρει αποφάσεις, αισθάνεται ένοχη πολύ, υποφέρει απο πονοκεφάλους , κλαίει συνέχεια, είναι ταραγμένη και δεν μπορεί να φροντίσει το μωρό της επαρκώς?
Βασικά τι γίνεται όταν η ίδια αισθάνεται ανεπαρκής?
Σημαίνει πως η μητέρα αυτή πάσχει απο επιλόχεια κατάθλιψη, (περίπου 1 στις 10 γυναίκες), η οποία, εμφανίζεται μέσα σε ένα μήνα μετά τον τοκετό, είναι βαριά είδους κατάθλιψη, και συνήθως προσβάλλει γυναίκες με προυπάρχουσα διαταραχή της διάθεσης, ή αλλης ψυχικής διαταραχής. Η αιτιολογία πάντως δεν είναι μέχρι στιγμής ξεκάθαρη. Τα συμπτώματα κυμαίνονται απο αυτά που ανέφερα παραπάνω, μέχρι και απόπειρα αυτοκτονίας.
Μπορεί επίσης, η μητέρα, να είναι εξαιρετικά αμφιθυμική, να σκέφτεται τρόπους να βλάψει το μωρό της, ή να μην ενδιαφέρεται καθόλου για αυτό. Καταλαβαίνει λοιπόν κανείς πως χρειάζεται παρέμβαση ιατρού, και ψυχολόγου (σε κάποιες περιπτώσεις χρειάζεται η βοήθεια και των δύο, και σε άλλες, η βοήθεια της ψυχοθεραπείας αρκεί), ώστε η μητέρα αυτή να μπορέσει να αντιμετωπίσει τα συμτώματα, να ανακουφιστεί, να βοηθήσει έτσι και το μωρό της, καθώς και το ίδιο υποφέρει απο τη διαταραχή της, και να καταφέρει να δημιουργήσει μια σχέση μαζί του.
Τα καλά νέα είναι πως με τη βοήθεια των ειδικών ψυχικής υγείας, η επιλόχεια κατάθλιψη μπορεί να θεραπευτεί.
Οι στενοί άνθρωποι λοιπόν μιας μητέρας χρειάζεται να είναι ενημερωμένοι, όπως και η ίδια η μητέρα, απο τον ιατρό της, και να έχουνε την ενσυναίσθηση να αντιληφθούνε πως “κάτι δεν πάει καλά”, να μην φοβούνται να το αναγνωρίσουνε, και να ζητήσουνε άμεσα την βοήθεια και την καθοδήγηση κάποιου ειδικού, διότι η επιλόχια κατάθλιψη δεν θα “περάσει” απο μόνη της!