24 Οκτ Γιατί οι γονείς αδιαφορούν για τους νόμους και τα όρια ηλικίας;
Μία συνέντευξη τής Βιβής Μπασινά στην Σοφία Αντύπα
Με έκπληξη και απορία παρακολουθώ όλα όσα γράφονται τις τελευταίες ημέρες για ένα γεγονός που αφορά την τήρηση των κανόνων στην χώρα μας. Το γεγονός που έχει μονοπωλήσει το ενδιαφέρων των ειδήσεων των τελευταίων ημερών, και είμαι σίγουρη ότι έχετε διαβάσει πολλά, αφορά την απομάκρυνση ανηλίκων στην ταινία Joker, η οποία δεν είναι κατάλληλη για όλους.
Καθημερινά δεκάδες άρθρα και σχόλια γεμάτα ειρωνεία για ένα θέμα που αφορά ΕΦΗΒΟΥΣ και ΝΟΜΟΥΣ.
Και είμαι σίγουροι ότι υπάρχουν πολλοί γονείς που άκουσαν το 14χρονο παιδί τους να λέει ότι θέλει να δεί την ταινία και απάντησαν όχι γιατί δεν είναι για την ηλικία του και η συζήτηση τελείωσε εκεί.
Η ταινία στην Αμερική έχει χαρακτηριστεί με καταλληλότητα R – Restricted (Under 17 requires accompanying parent or adult guardian. Contains some adult material. Parents are urged to learn more about the film before taking their young children with them). Κάτω από 17 απαιτείται συνοδεία γονέα ή ενήλικου κηδεμόνα. Περιέχει υλικό για ενήλικες. Οι γονείς καλούνται να μάθουν περισσότερα για την ταινία πριν πάρουν μαζί τους μικρά παιδιά).
Στην Αμερική οι κατηγορίες είναι οι εξής:
Στην Ελλάδα η Διεύθυνση Κινηματογράφου και Οπτικοακουστικών Μέσων κατατάσσει τις ταινίες στις ακόλουθες τέσσερις κατηγορίες καταλληλότητας:
- Κατάλληλη για όλους.
- Κατάλληλη για ανηλίκους άνω των 12 ετών.
- Κατάλληλη για ανηλίκους άνω των 15 ετών.
- Ακατάλληλη για ανηλίκους.
Στην Ελλάδα που κατηγορείται οτι είναι απο τις πιο αυστηρές χώρες στο θέμα της καταλληλότητας, υπάρχουν 4 κατηγορίες και όχι 5 όπως στην Αμερική, και οι υπεύθυνοι αποφάσισαν να την κατηγοριοποιήσουν ως ακατάλληλη για ανηλίκους απο το κατάλληλη για ανηλίκους άνω των 15 ετών.
Και εγώ αναρωτιέμαι! Τι συμβαίνει εδώ? Έχουν λόγο ύπαρξης οι καταλληλότητες? Θέλουμε να ισχύουν οι νόμοι ή να κάνει ο καθένας ότι θέλει? Και πιο είναι το μήνυμα που δίνουμε στα παιδιά που βλέπουν όλη αυτή την αντιπαράθεση για ένα σημαντικό θέμα όπως η τήρηση του νόμου?
Όλοι όσοι εξοργίστηκαν για την απαράδεκτη συμπεριφορά της αστυνομίας για την παρακολούθηση ή οχι μιας ταινίας, θα το κάνουν αυτό και έξω απο τα μπαρ που πουλάνε αλκοόλ στα 14χρονα?
Τα ερωτηματικά μου ατελείωτα!
Πιστεύεις ότι οι γονείς αδιαφορούν για τους κανόνες και τα όρια ηλικίας?
Βλέπω γύρω μου παιδιά που δεν γνωρίζουν τι σημαίνει όριο και δεν έχουν ιδέα την σημασία του κανόνα. Έχουμε κάνει κάτι λάθος οι γονείς αυτής της γενιάς?
Και τι γίνεται στα δύσκολα χρόνια της εφηβείας?
Είναι πιο εύκολο το ΝΑΙ σε όλα από την διαπραγμάτευση και την επιχειρηματολογία του ΟΧΙ?
Τι μπορούμε να κάνουμε για τους κανόνες που στην ενήλικη ζωή είναι οι νόμοι?
Ποιό είναι το μήνυμα που λαμβάνουν οι έφηβοι βλέποντας αυτή την αντιπαράθεση και την αγανάκτηση των ενηλίκων επειδή δεν συμφωνούν με τον Νόμο για τις ηλικιακές καταλληλότητες?
Ζήτησα απο την Ψυχοθεραπεύτρια Σοφία Αντύπα την άποψη της γιατί θεωρώ εξαιρετικά σοβαρό το γεγονός οτι μιλάμε για παιδιά και κανείς δεν αναφέρεται σε αυτά!
Με αφορμή αυτό που συνέβη τις τελευταίες μέρες στους κινηματογράφους χρειάζεται κανείς να αναρωτηθεί, αν οι γονείς τελικά αδιαφορούν για τις ηλικιακές επισημάνσεις και κάνουν αυτό που οι ίδιοι κρίνουν σωστό? Η αν το ερώτημα αυτό πάει ακόμα πιο βαθιά και αφορά τις γονεϊκές τακτικές της γενιάς μας όπου δυσκολευόμαστε εμείς οι ίδιοι οι γονείς να θέσουμε τα όρια στα παιδιά μας, και αυτά με τη σειρά τους να υπακούσουν στα όρια αυτά. Φαίνεται να μας είναι πιο σημαντικό να είμαστε αρεστοί και cool απέναντι στους εφήβους και ξεχνάμε ότι χρειάζεται να είμαστε ο γονιός πρότυπο ο οποίος δημιουργεί ασφάλεια ψυχική στο παιδί μαζί και κυρίως θαυμασμό. Φαίνεται σαν να είμαστε σε μια συνεχή διαπραγμάτευση μαζί τους και να προσπαθούμε να αποφύγουμε τους τσακωμούς ή τις εντάσεις.
Κι αυτό είναι πολύ αποδεκτό και πολύ ωραίο όταν συμβαίνει σε καθημερινές πιο χαλαρές θα λέγαμε αποφάσεις όπως το να βάλω, την κόκκινη ή την μπλε μπλούζα?, να πάω σε κάποιο φίλο μου να παίξω? ή να διαβάσω μισή ώρα πριν ή μισή ώρα μετά, την σειρά που θέλω να δω. Αυτά είναι τα απλά, τα καθημερινά, τα προβλήματα όμως δημιουργούνται, όταν η χαλαρή αυτή συμπεριφορά των γονιών, υπάρχει σε όλες τις κατηγορίες των αποφάσεων., άρα και στις πιο σημαντικές!…και όταν οι αποφάσεις των γονιών θα κρίνουν και διαμορφώσουν την ανάπτυξη της προσωπικότητάς των παιδιών και το χαρακτήρα τους!
Καταλαβαίνω πως κατά βάση προσπαθούμε να αποφύγουμε τα λάθη που έκαναν οι δικοί μας γονείς, να αποφύγουμε την αυστηρότητα της δικής τους γενιάς, και την δογματική συμπεριφορά τους, όμως μοιάζει να έχουμε πάει στο άλλο άκρο του φάσματος, στην αντίπερα όχθη, προς αποφυγή των λαθών τους, όπου ρωτάμε σχεδόν σε όλα τη γνώμη των παιδιών μας, σαν να μην είμαστε σίγουροι εμείς πλέον, ποιο είναι το σωστό ή ποιο είναι το λάθος. Έχουμε φτάσει στο σημείο να δεχόμαστε την κρίση τους σαν να έχουμε χάσει εμείς οι γονείς τη δική μας κρίση. Τα παιδιά δεν γεννιούνται γνωρίζοντας τι είναι σωστό και τι είναι λάθος, εμείς οι γονείς επικαλούμαστε να τους μάθουμε τις σωστές κοινωνικές και μη συμπεριφορές!
Και ναι είναι πολύ ωραίο που δημιουργούμε ενσυναίσθηση στους νέους/στα παιδιά μας, και τους μιλάμε για τα συναισθήματά τους, ακούμε τη γνώμη τους, και συζητάμε μαζί τους για τα προβλήματά τους, και έτσι τα βοηθάμε στην αναγνώριση του εαυτού τους και της ταυτότητας τους, όμως είναι και εξαιρετικά σημαντικό στο τέλος της μέρας το παιδί/ο έφηβος να νιώθει πως εμείς οι γονείς είμαστε οι κυρίαρχοι του σπιτιού, πως είμαστε αρκετά ικανοί, και μπορούνε να βασίζονται σε εμάς στη δική μας γνώμη και στη δική μας κρίση, και πως εμείς θα παίρνουμε ακόμα τις σοβαρές αποφάσεις, έως ότου ενηλικιωθούν. Χρειάζεται λοιπόν να πάρουμε και πάλι τα ηνία της διαπαιδαγώγησης των παιδιών.
Να μην βιαζόμαστε να μεγαλώσουν, (η συνείδηση άλλωστε δημιουργείτε στα 12 χρόνια), να μην φορτώνουμε τα παιδιά/έφηβος και να μην τα διεγείρουμε με πληροφορίες που δεν προλαβαίνουν να επεξεργαστούν, με αποτέλεσμα να μπλοκάρετε η διαδικασία της σκέψης τους και της κριτικής τους, και τελικά αυτό να έχει επιπτώσεις στην αυτοπεποίθηση τους. Να τους μάθουμε να ακολουθούν τους βασικούς νόμους της κοινωνίας, ώστε να μάθουν το σεβασμό, και να μην βιάζονται να ενηλικιωθούν, (ενήλικες θα είναι μια ζωή)! Και οι γονείς να θυμούνται πάντα πως, από τη στιγμή που αποφασίζουμε να φέρουμε στον κόσμο ένα παιδί είμαστε εμείς υπεύθυνοι για αυτό και κάνεις άλλος!
Κλείνω με την ευφάνταστη αφίσα κινηματογράφου για το πολυσυζητημένο θέμα!
Γονική προειδοποίηση
(Αυτό δεν είναι ένα αστείο).
Το Joker χαρακτηρίζεται ως ταινία με καταλληλότητα R, και αυτό είναι για καλό λόγο.
Στην ταινία υπάρχει πολύ σκληρή γλώσσα, βία και γενικά κακή ενέργεια.
Είναι σκοτεινή και ρεαλιστική, θυμίζει την ταινία Ο Ταξιτζής με τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο, που απεικονίζει την πορεία ενός ατόμου προς την τρέλα. Δεν είναι για παιδιά, και δεν θα τους αρέσει, ούτως ή άλλως
(Δεν υπάρχει και ο Batman).
Ευχαριστώ την Ψυχοθεραπεύτρια Σοφία Λουμίδη