ukcp psa

Η ζωή με μοναχοπαίδι… οι επιπτώσεις του υπερβολικού άγχους

Η ζωή με μοναχοπαίδι… οι επιπτώσεις του υπερβολικού άγχους

Οι οικογένειες με ένα παιδί, συνήθως, έχουν πολύ έντονους και δυνατούς δεσμούς, και το άγχος που βιώνουν και οι δύο πλευρές είναι σαφώς μεγαλύτερο. Οι γονείς, μεταδίδουν μεγαλύτερο άγχος στο παιδί, το οποίο με τη σειρά του το βιώνει πιο έντονα απο μικρή ηλικία. Αντιλαμβάνεστε, πως είναι φυσιολογικό αυτό να συμβαίνει, καθώς υπάρχει ένα μόνο παιδί, “το μονάκριβο”, όπως λένε, και όλο το βάρος, η ανησυχία, η έντονη αγάπη, ο φόβος, όλα τα συναισθήματα των γονιών, έχουν σαν αποδέκτη αυτό το ένα και μοναδικό παιδί.
‘Οταν, λοιπόν, έρχεται η στιγμή του πρώτου αποχωρισμού, (γύρω στην ηλικία των 2 ετων), οι γονείς χρειάζεται πρώτον, να μάθουν να αντέχουν την πρώτη επιθυμία του παιδιού για ανεξαρτοποίηση. Και δεύτερον, να επιτρέψουν στο παιδί να βιώσει αυτή του την επιθυμία. Αυτό συμβαίνει θα μου πείτε με όλα τα πρώτα παιδιά. Οι γονείς όμως που έχουν μόνο ένα παιδί βιώνουν μεγαλύτερο άγχος σε βάθος χρόνου,, και τα ερωτήματα που έχουν αυξάνονται, καθώς το παιδί μεγαλώνει και τα χρόνια περνάνε….Θα είναι καλά το παιδί χωρίς τους γονείς του συνέχεια κοντά του;

Το πιο δύσκολο πράγμα ίσως στην ανατροφή ενός παιδιού, είναι να αφήσουνε το παιδί/έφηβο, να πάρει μόνο τους αποφάσεις και σιγά σιγά, να επωμιστεί τις συνέπειες “μακριά” απο το σπίτι. Η πρωταρχική αντίδραση που έχει, ένας γονέας είναι να προστατέψει το παιδί απο όλους τους κινδύνους του κόσμου, και όλες τις στενοχώριες, αν αυτό είναι δυνατόν. Οπότε καταλαβαίνει κανείς πως το άγχος ενός γονέα με μοναχοπαίδι, όταν χρειάζεται να αφήσει το παιδί του ελεύθερο, είναι ακόμα μεγαλύτερο, και ο ίδιος γίνεται ακόμα πιο προστατευτικός. Αναρωτιέται, αν το παιδί του θα τα καταφέρει, αν είναι έτοιμο, αν θα καταφέρει να προσαρμοστεί στις αλλαγες, τι θα γίνει αν χτυπήσει ή πληγωθεί, αν το έχει προετοιμάσει οίδιος ο γονιός καλά, ή μήπως βιάζεται να ενηλικιωθεί το παιδί;….

Το βάρος των γονιών λοιπόν είναι μεγάλο. Έχουνεεναποθέσει όλες τους, τις ελπίδες και τα όνειρα πάνω σε αυτό το παιδί, και αν κάτι δεν παέι καλά, τότε οι ενοχές είναι πολύ μεγάλες. Οι γονείς αυτοί χρειάζεται να θυμούνται πως δεν μπορούν να ελέγξουν τα πάντα στη ζωή του παιδιού τους, και πως μπορούν να το επηρρεάσουν ως ένα σημείο, διότι υπάρχει και ο χαρακτήρας του παιδιού που παίζει πολύ σημαντικό ρόλο. Κάποια παιδιά,, π.χ., έχουν έμφυτη στο χαρακτήρα τους την τόλμη και άλλα την ηρεμία και την παθητικότητα.
Χρειάζεται λοιπόν συνειδητή σκέψη και “δουλειά”, εκ μέρους των γονιών, κάθε φορά που αποχωρίζονται το παιδί τους, είτε επειδή πάει στο σπίτι κάποιου φίλου να κοιμηθεί, είτε επειδή μένει με τη κοπέλα που το προσέχει, είτε επειδή παέι πρωτη μέρα σχολείο, ή παέι πανεπιστήμιο αργότερα και μετακομίζει….Οι γονείς, μαζί και το παιδί μαθαίνουν κάθε φορά να υπομένουν την μεταξύ τους απόσταση, και την αισθητή απουσία. Χρειάζεται αρκετός χρόνος ώστε να δημιουργηθεί εμπιστοσύνη και σιγουριά και απο τις δυο μεριές. Το άγχος είναι έντονο και στο παιδί και είναι φυσιολογικό αυτό. Μπορεί να νιώθει πως του λείπει η σιγουριά και η θαλπωρή του σπιτιού και της οικογένειας. Μπορεί να νιώθει άγχος οτι οι γονείς είναι μακριά και μπορεί να πάθουν κάτι, ή πως αν τους χρειαστεί δεν θα μπορεί να τους βρει. Η ανησυχία είναι αμφίδρομη, και δεν υπάρχει αδερφός/η για να τη μοιραστεί το παιδί. Η κατάσταση βέβαια χειροτερεύει όταν το παιδί ανησυχεί έντονα, και συμπίπτει με την αγωνία του γονιού. Τότε ο φόβος και το άγχος διογκώνονται για το παιδί. Αν, για παράδειγμα, το παιδί φοβάται πως θα μπει κλέφτης στο σπίτι, και οι γονείς βάλουνε συναγερμό, κάμερες, πάρουν σκύλο, βάλουν ειδικές κλειδαριές κτλ…δηλαδή αν οι γονείς αντιδρούν με υπερβολή, τότε το παιδί νιώθει πως δικαιολογημένα φοβάται, και το αποτέλεσμα είναι να ενισχύεται το συναίσθημα του, σε σημείο που μπορεί να γίνει και τρόμος.

Είναι απαραίτητο λοιπόν, οι γονείς να αντιδρούν φυσιολογικά. Αυτό σημαίνει, πως χρειάζεται να εμπιστεύονται το παιδί τους, να πιστεύουν οι ίδιοι πρώτα πως το παιδί τους θα τα καταφέρει, π.χ., την πρώτη μέρα στο σχολείο, έτσι θα το πιστέψει και το ίδιο το παιδί. Αν φοβούνται θα φοβάται και το παιδί, κ.ο.κ. Αν υπερβάλουν και προσπαθούν συνέχεια να καθησυχάζουν το παιδί, αν υπερβάλουν στην προσπαθεια τους να είναι ασφαλές το παιδί, αν του μεταφέρουν τα δικά τους άγχη και τις δικές τους φοβίες, και τέλος αν γίνονται ανυπόμονοι, κριτικάρουν ή θυμώνουν με τους φόβους του παιδιού τους, τότε καταφέρνουν μόνο να δημιουργούν μεγαλύτερο άγχος και φόβο στο παιδί!

Χρειάζεται να καθησυχάζουν το παιδί τους όταν νιώθει άγχος. Το οποίο είναι μεγαλύτερο στα μοναχοπαίδια. Είναι σημαντικό να εξηγούν στο παιδί, πως και οι ίδιοι κάποιες φορές νιώθουν άγχος, ιδιαίτερα σε καινούργιες και άγνωστες καταστάσεις. Να πούνε στο παιδί πως δεν είναι κακό να νιώθει φόβο ή άγχος…κάποιες φορές είναι διότι μας προφυλάσει απο τυχόν κίνδυνο, και άλλες είναι διότι δεν έχει συνηθίσει ακόμα ένα καινούργιο περιβάλλον, όπως το σχολείο.

Αναγνωρίστε λοιπόν το άγχος του παιδιού ή τη φοβία του και πείτε του πως χρειάζεται θάρρος, για να το αντιμετωπίσει!