12 Μάι Πόσο κάνει να αγκαλιάζω το μωρό μου;
Είναι μια ερώτηση που πολυ συχνά κάνουν οι γονείς στους ειδικούς.
Είναι σύνηθες, να ακούσετε όταν είναι βρέφος το μωρό, απο γιαγιά ή γονιό, ή κάποιο φίλο, πως δεν πρέπει να το έχεις το μωρό τόσο πολύ αγκαλιά διότι θα κακομάθει. Το οξύμωρο σε αυτή την περίπτωση είναι, πως φοβόμαστε πως το παιδί θα κακομάθει σαν βρεφος-μωρό, αλλά μπορούμε μετά όσο μεγαλώνει να το αγκαλιάζουμε όσο θέλουμε!…και επίσης να το κακομάθουμε όσο θέλουμε!..Και όταν αργότερα θα είναι πια, στην εφηβεία, να το παρακαλάμε για μια αγκαλιά!
Τι γίνεται λοιπόν και υπάρχει τόση φοβία γύρω απο την τρυφερή αγκαλιά της μητέρας…ή μάλλον γιατί έχει γίνει τέτοιο taboo, θα έλεγε κανείς;
Τι αγχώνει τις νέες μητέρες;
Νομίζω, πως εδώ υπάρχει ένα μπέρδεμα γύρω απο την όλη διαδικασία, και τη σχέση μητέρας-βρέφους. Ξεχνάμε πως είναι μια αναπόσπαστη σχέση. Δεν υπάρχει δηλαδή βρέφος, χωρις τη μητέρα/τροφό! Το οποίο σημαίνει, πολύ απλά, πως το βρέφος δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς τη μητέρα. Η αγκαλιά της, είναι που δημιουργεί τη σιγουριά και την ασφάλεια μέσα του. Για αυτό το λόγο, πιστεύω πως υπήρχε και υπάρχει σε κάποιες περιοχές ακόμα, το φάσκιωμα. ‘Ωστε τον περιορισμό που νιώθει το βρέφος μέσα στην κοιλιά της μητέρας, να εξακολουθεί να τον αισθάνεται, και μετά τη γέννα. Για αυτόν τον απλό λόγο, όταν κλαίει ένα μωρό, και όχι απο πείνα, ή πόνο, η αγκαλιά της μητέρας, και η μυρωδιά του δέρματος της είναι αυτή που ησυχάζει το μωρό. Είναι σαν η μητέρα να το πλαισιώνει, με την τρυφερότητα και την αγάπη της, με τέτοιο τρόπο που το βρέφος το αντιλαμβάνεται, μέσω του αγγίγματος της! Το δέρμα της μητέρας, γίνεται η συνέχεια του δικού του. Είναι σαν ένα προστατευτικό κάλλυμα. Για ποιό λόγο λοιπόν, να στερηθεί το βρέφος, αυτήν την αίσθηση, που θα το βοηθήσει στη μετέπειτα ζωή του;
Κατα τη γνώμη μου, η αγκαλιά της μητέρας, δημιουργεί δομημένους ψυχισμούς. Με αυτό εννοώ πως, αν ένα μωρό έχει πάρει την χωρίς όρους αγάπη απο τη μητέρα αυτόν τον πρώτο χρόνο της ζωής του, τότε θα μπορεί να αντιμετωπίζει καλύτερα και τις δύσκολες καταστάσεις στη ζωή του! ‘Η για το θέσω διαφορετικά… η αγκαλιά της μητέρας θωρακίζει τον ψυχισμό ενος μωρού. Τόσο σημαντική είναι!
Ίσως το μεγάλο άγχος, είναι πως το βρέφος θα μείνει για πάντα εξαρτημένο πάνω μας, ή πως δεν θα μάθει ποτέ να κοιμάται μόνο του. Το παιδί σας, όταν έρθει η ώρα (γύρω στα 2 χρόνια), της ανεξαρτοποίησης, θα τα καταφέρει πολύ καλά, αν εσείς του επιτρέψετε να το βιώσει, π.χ. να απομακρυνθεί απο εσας στην παιδική χαρά, και να εξερευνήσει, υπό την λίγο πιο μακρινή επιβλεψη σας. Όπως και όσο μεγαλώνει και είναι πιο χορτάτο, και φτάσει στην ηλικία που δεν χρειάζετε τα βραδυνά γεύματα, (γύρω στους 6-8 μηνες), θα μπορεί να νανουρίζεται σιγά σιγά μόνο του το βράδυ, με την βοήθεια σας, και δεν θα διακόπτετε ο ύπνος του, όχι γιατί έχει εκπαιδευτεί, αλλά διότι νιώθει ασφάλεια μέσα του.
Τον πρώτο χρόνο, διότι σε αυτόν αναφέρομαι, και ειδικότερα σε αυτούς τους πρώτους “παρεξηγημένους”, μήνες της ζωής ενός μωρού, η αγκαλιά της μητέρας είναι η πανοπλία μας, έναντια στις ψυχικές άμυνες, που δημιουργούνται και ταλαιπωρούνε τόσο πολύ τους ανθρώπους, στην παιδική, και αργότερα στην ενήλικη ζωή τους!!