11 Απρ Πότε το φαγητό γίνεται πρόβλημα?
Οι έρευνες δείχνουνε, και χρειάζεται να το θυμούνται οι γονείς αυτό, πως ένα παιδί απο μικρή ηλικία, αν του βάλεις το φαγητό μπροστά του, με σωστή καθοδήγηση και ηρεμία πάντα, το παιδί μπορεί να διαχειριστεί μόνο του την ποσότητα που θα φάει.
Είναι λίγες οι έρευνες και οι συζητήσεις που γίνονται γύρω από τις διατροφικές συνήθειες των παιδιών και των εφήβων. Μοιάζει το βάρος όλων των γυναικών και η διαμάχη μεταξύ τους, αλλά και των ειδικών να αφορά το θηλασμό του βρέφους, ίσως και τα πρώτα 2,3 χρόνια της ζωής του παιδιού και μετά για κάποιο λόγο οι συζητήσεις κατά κάποιον τρόπο γίνονται ταμπού! Είναι σαν να φοβούνται πλέον, πως φανερώνοντας τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει το παιδί/έφηβος με το φαγητό, θα αποκαλυφθούν και τα προβλήματα της οικογένειας. Ως ένα σημείο αυτό είναι αλήθεια. Όταν αναφέρομαι, σε διατροφικές δυσκολίες, εννοώ, μονοφαγία, αποφυγή στη σίτιση, ανορεξία, και βουλιμία.
Όταν το παιδί/έφηβος παρουσιάζει κάποιο από τα παραπάνω προβλήματα, και αυτό δεν καλυτερεύει με την πάροδο του χρόνου, ή με τη βοήθεια των γονιών, του σχολείου, και του παιδιάτρου, τότε ο έφηβος και οι γονείς του, σίγουρα χρίζουν τη βοήθεια και την καθοδήγηση κάποιου ειδικού.
Η αλήθεια είναι πως όταν παρουσιάζεται κάποιο πρόβλημα στην διατροφή του παιδιού, συνήθως υπάρχει κάποιου είδους αναστάτωση ή σοβαρή αλλαγή στο σπίτι. Αυτή θα μπορούσε να είναι ένας θάνατος στην οικογένεια, ένας χωρισμός ή ένα διαζύγιο, ή κάτι λιγότερο εμφανές, όπως μια μετακόμιση, η γέννα ενός αδερφού, τσακωμοί ανάμεσα στο ζευγάρι, ή ο χαμός ενός φίλου. Όλα τα παραπάνω δημιουργούνε μεγάλο άγχος στο παιδί/έφηβο, και καταθλιπτικά συμπτώματα, τα οποία με τη σειρά τους, δημιουργούνε μια αίσθηση μεγάλης ανασφάλειας στο παιδί, και μπορεί να οδηγήσουν στην απώλεια της όρεξης ή αντίθετα στην πολυφαγία. Το φαγητό στη τελευταία περίπτωση δρα σαν αποκούμπι, ή δημιουργεί την ασφάλεια, ενός λούτρινου αρκουδιού σε ένα μικρό παιδί. Στην περίπτωση της ανορεξίας, όταν το παιδί/έφηβος καταλάβει, ασυνείδητα πολλές φορές, πως η αφαγία του, του δίνει μια αίσθηση λανθασμένου ελέγχου στη ζωή του (και μέσα στην προβληματική του οικογένεια), τότε είναι πολύ δύσκολο η ανορεξία να τον προσπεράσει.
Χρειάζεται βέβαια να θυμόμαστε πως η άρνηση του παιδιού στο φαγητό, είναι κάτι σύνηθες, και συνήθως παροδικό.
Ένα παιδί μπορεί να αρνηθεί να φάει ένα φαγητό για πολλούς λόγους, όπως να μην του αρέσει σε όψη, σε μυρωδιά, σε γεύση, να προτιμά να παίξει ή όντως να μην πεινάει. Αυτού του είδους η άρνηση δεν πρέπει να είναι ανησυχητική για τους γονείς, διότι δεν κρατάει πολύ καιρό, και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να πιέσει το παιδί να φάει, διότι η πίεση θα δημιουργήσει αποστροφή, και το παιδί/έφηβος πιθανόν να μπεί σε παιχνίδι ελέγχου και εξουσίας με το γονιό. Το μελλοντικό αποτέλεσμα, θα μπορούσε και πάλι να είναι η ανορεξία. Το παιδί/έφηβος και πάλι αντιλαμβάνεται πως μέσο του φαγητού μπορεί να γίνει χειριστικό, και να “παίξει” με την υπομονή και τα νεύρα του γονιού, και όταν υπάρχει και πρόβλημα στην οικογένεια, ή στην σχέση του με τον γονιό, θα τον φτάσει στα όρια του. Στην αντίθετη περίπτωση, αυτή η πίεση να τελειώσει το παιδί το φαγητό του, ώστε να ικανοποιήσει τον γονιό, μπορεί να δημιουργήσει υπερφαγία! Το αποτέλεσμα βασικά εξαρτάται πολύ, από την προσωπικότητα του παιδιού, και την διάθεση ελέγχου και υστερία της μητέρας/τροφού.
Οι έρευνες δείχνουν, και χρειάζεται να το θυμούνται οι γονείς αυτό, πως ένα παιδί από μικρή ηλικία, αν του βάλεις το φαγητό μπροστά του, με σωστή καθοδήγηση και ηρεμία πάντα, το παιδί μπορεί να διαχειριστεί μόνο του την ποσότητα που θα φάει.
Όπως επίσης, πως οι σωστές και υγιεινές διατροφικές συνήθειες των γονιών, καταγράφονται στο μυαλό ενός παιδιού, και θα το βοηθήσουν αργότερα στην ενήλικη ζωή του, σε πιο σωστές επιλογές. Μην ξεχνάτε όμως πως τα προβλήματα και οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει μια οικογένεια έχουνε αντίκτυπο πάντα στις συμπεριφορές των παιδιών/ εφήβων, άρα θα επηρεαστεί και η διατροφική τους συμπεριφορά.