13 Μαρ Προσπαθείτε να αποφύγετε το αίσθημα του άγχους;
Ίσως το πιο σύνηθες πλέον αρνητικό συναίσθημα που βιώνουμε στην καθημερινότητα μας ως γονείς είναι το άγχος. Άγχος να προλάβουμε όλες μας τις υποχρεώσεις, και άγχος να συμπεριλάβουμε σε μια μέρα ή σε μια εβδομάδα όλες μας τις δουλειές. Τις περισσότερες φορές χωρίς επιτυχία, καθώς όσο αυξάνονται τα επίπεδα του άγχους γινόμαστε όλο και πιο αναποτελεσματικοί, και πιο επιθετικοί με τους γύρω μας, άρα και με τα παιδιά μας. Χάνουμε τη ροή των σκέψεων μας, και γινόμαστε ανυπόμονοι.
Γράφω το άρθρο αυτό απευθυνόμενη στους γονείς που δεν αντιμετωπίζουν το άγχος τους, αντίθετα αποφεύγουν να αναγνωρίσουν πως κυριεύονται από αυτό, ή αποφεύγοντας το, δημιουργούνται συμπτώματα όπως, ψυχαναγκασμοί, κρίσεις πανικού, κτλ. Αυτό συμβαίνει, στους ανθρώπους που ενώ βλέπουνε ότι καθημερινά δεν καταφέρνουνε να τα βγάλουνε πέρα με τη δουλειά, και τις υποχρεώσεις που έχουν σαν γονείς, και γίνονται οξύθυμοι και νευρικοί, δεν κάνουν κάτι για να το αλλάξουνε αυτό. Δέχονται τη ζωή έτσι σαν να μην έχουνε εναλλακτικές. ‘Ίσως κάποιες φορές να ισχύει αυτό, διότι δεν έχουν θα μου πείτε όλοι την οικονομική δυνατότητα να πάνε σε κάποιον ψυχολόγο για βοήθεια, όμως υπάρχουν μέρη και δήμοι που παρέχουν είτε δωρεάν θεραπεία είτε με πολύ χαμηλό κόστος.
Το πρόβλημα εδώ είναι πως η αποφυγή έχει τα αντίθετα από τα επιθυμητά αποτελέσματα. Αποφεύγοντας δηλαδή το άγχος, το αυξάνουμε. Αποφεύγοντας να νιώθουμε τα μη επιθυμητά συναισθήματα, καταλήγουμε να νιώθουμε μόνο αυτά. Εκλογικεύουμε τις καταστάσεις στο σπίτι μας, στη σχέση με τον άντρα μας, με τα παιδιά μας, δικαιολογούμε τους εαυτούς μας π.χ. “καλά είμαστε, τι να πουν οι άλλοι που το παιδί τους έχει πρόβλημα υγείας”. Μειώνουμε έτσι μέσα μας τις επιπτώσεις που έχει η συμπεριφορά μας στα παιδιά μας. Επικεντρωνόμαστε στη σωματική υγεία, και συνειδητά ξεχνάμε τις παραμέτρους της ψυχικής υγείας. Φτάνουμε στο σημείο να θεωρούμε πως είναι αποδεκτό να φωνάζουμε, να τσακωνόμαστε, να βρίζουμε μπροστά στα παιδιά μας. Και δεν συνειδητοποιούμε πως κατά αυτόν ακριβώς τον τρόπο τους μαθαίνουμε να κάνουνε ακριβώς το ίδιο. Αποφεύγοντας να αναγνωρίσουμε την πραγματικότητα, την διαστρεβλώνουμε όπως μας συμφέρει, και μαθαίνουμε και στα παιδιά μας πώς να το κάνουν αυτό.
Ένας αγχωμένος ενήλικας που δεν διαχειρίζεται το άγχος του, θα δημιουργήσει στα παιδιά του, άγχος, νευρικότητα, αποδιοργάνωση, θυμό, σύγχυση και σίγουρα φόβο. Φόβο διότι κανείς δεν μπορεί να προβλέψει ποια θα είναι “η αντίδραση της μαμάς ή του μπαμπά”, στο μυαλό ενός παιδιού. Φόβο διότι αν δεν μπορεί η μαμά και ο μπαμπάς να ελέγξουνε τον εαυτό τους, (αυτοί που στο μυαλό του παιδιού “τα ξέρουνε όλα και μπορούνε τα πάντα”), τότε είναι όλα επικίνδυνα.
Όταν μας κατακλύζει το άγχος, οι αντιδράσεις μας είναι πολύ πιο απότομες και νευρικές. Την επόμενη φορά λοιπόν που θα αποφύγετε σαν γονείς το συναίσθημα σας και θα υποδύεστε πως όλα είναι φυσιολογικά, σκεφτείτε πως μαθαίνετε στο παιδί σας πως είναι το φυσιολογικό!